door Jesus Barrena Erfopvolging bij testament, ook wel erfopvolging bij testament genoemd, legaal of legitiem, vindt plaats in geval van niet-bestaan of ongeldigheid van het testament van de overledene. Gezien de noodzaak om een opvolger te kiezen, en bij gebrek aan een schriftelijk testament van de overledene, vervangt de wet dat testament door standaard opvolgers aan te wijzen onder de familieleden van de overledene. Deze erfgenamen worden wettelijke erfgenamen genoemd. Als er geen wettelijke erfgenamen zijn, erft de staat of een autonome gemeenschap.
Erfopvolging bij testament wordt als een juridisch figuur beschouwd. Het wordt geregeld in artikel 658 en volgende van het Burgerlijk Wetboek. Het vindt plaats wanneer de overledene geen testament heeft opgemaakt, wanneer het testament nietig wordt verklaard of wanneer het verloren is gegaan. Het komt ook voor als het testament niet alle bezittingen van de overledene omvat.
Bovendien moet een beroep worden gedaan op de regels met betrekking tot het ontbreken van wettige erfgenamen wanneer de erfgenaam of erfgenamen niet voldoen aan enige voorwaarde die in het testament is vastgelegd, of in het geval dat de erfgenamen vóór de erflater overlijden of indien zij de erfenis verwerpen zonder dat er een testament is opgesteld. substituut zijn, noch recht op verhoging.
In het geval dat een gevestigde erfgenaam onbekwaam wordt verklaard, moet eveneens een beroep worden gedaan op de regels die de wettelijke erfopvolging regelen.
Bepaling van erfgenamen in geval van erfopvolging bij testament:
Het Burgerlijk Wetboek stelt een reeks regels vast voor het bepalen van de erfgenaam of erfgenamen. Afhankelijk van het geval moet er door de erfgenamen een notariële of gerechtelijke verklaring worden afgelegd.
– De opvolging komt eerst overeen met de rechte neergaande lijn (kinderen, kleinkinderen, enz.).
– Bij afwezigheid van kinderen en afstammelingen van de overledene erven hun voorouders (ouders, grootouders, etc.).
– Als er geen nakomelingen of nakomelingen in opgaande lijn zijn, erft de langstlevende echtgenoot, en als die er niet zijn, de verwanten in de zijlijn van de overledene tot in de vierde graad (neven, neven, achterneven, neven en nichten).
– Bij ontstentenis van het bovenstaande erft de Staat.
De langstlevende echtgenoot (weduwnaar of weduwnaar) heeft recht op minstens:
– Het vruchtgebruik van 1/3 indien er nakomelingen zijn van de overledene.
– Het vruchtgebruik van 1/2 indien er geen nakomelingen maar wel opgaande nakomelingen zijn.
– De gehele nalatenschap, als er geen kinderen, nakomelingen of opgaande nakomelingen zijn.
Jesús Barreña, specialist in Vastgoed- en financieel recht
