door Josep Maria Reichardt De businesscase ALTIJD GEWELDIG van China dient om uit te leggen dat buitenlandse handel als communicerend vaartuig fungeert: wanneer een land een overschot op zijn betalingsbalans op de lopende rekening heeft, heeft een ander (of anderen) een vergelijkbaar aantal tekorten. Het heden is het kind van het verleden, met de ervaring van het verleden hebben we de instrumenten om het heden te begrijpen: jarenlang was de groei van het BBP van China gebaseerd op zijn buitenlandse handelsoverschot. De vergelijking impliceerde dat dit overschot een tekort was van de landen die de Chinese producten kochten. Vooral de VS en de rest van de westerse economieën, en deze vergelijking werd gehandhaafd tot de Grote Depressie van 2007.
China ging van een extern overschot van 10% in zijn bbp naar 1% in 2018-2019. De westerse economieën konden het tempo van de aankopen uit China niet bijhouden en van haar kant kon de Communistische Partij geen lagere groeicijfers presenteren dan in voorgaande jaren omdat dit politiek onaanvaardbare kosten met zich meebracht. De oplossing van de Chinese leiders was om de binnenlandse consumptie te stimuleren. De binnenlandse consumptie wordt gestimuleerd door de toegang tot krediet voor bedrijven en particulieren te vergemakkelijken. Dat wil zeggen dat de Chinese leiders, om het groeitempo van hun economie te handhaven, hun toevlucht namen tot de methode die het Westen had geleid tot de Grote Depressie die in 2007 begon.
De overmatige schuldenlast van bedrijven en individuen is een effectief instrument voor de groei van de economie op korte termijn, maar het is een tijdbom omdat, zoals in de VS gebeurde met de subprime er worden fouten gemaakt bij het verstrekken van kredieten en deze worden giftige activa of moeilijk te herfinancieren.
Maar zoals hij zegt Professor Santiago Nino Becerra, gedurende deze jaren is de economie "gedoteerd" blijven functioneren dankzij de maatregelen van alle centrale banken die bekend staan als QE (kwantitatieve versoepeling) ondanks het voortduren van de Grote Depressie van 2007, nu verergerd door de COVID-19-pandemie.
Maar het probleem met deze hulp met "uitgevonden" geld is dat de middelen ontsnappen aan het doel van de centrale banken en, in plaats van te dienen om de productieve of reële economie te reactiveren door krediet aan bedrijven en families, zijn de middelen bestemd voor de speculatieve economie, dat wil zeggen, naar de aandelenmarkten, grondstoffen, derivaten, enz. waar immateriële activa worden gekocht in de hoop dat ze in prijs zullen stijgen en met winst worden verkocht. Het is niet de eerste keer dat een speculatieve beweging een zeepbel verbergt die barst op het punt dat we ex post het maximum noemen, maar dat speculanten het tot de minuut voor het barsten een goed moment vonden om te kopen.
De enorme injectie van "uitgevonden" geld in de economie zal een niet minder grote inflatie genereren, de centrale banken hoopten dat de injectie van geld zou dienen om "echte" rijkdom te creëren die het effect van inflatie zou beperken, maar aangezien dit niet de In dit geval haastten we ons naar het slechtst mogelijke scenario: stagflatie. In Engels Stagflatie, samengesteld woord van stagnatie, stagnatie, en inflatie, inflatie.
Centrale banken proberen deze bloeding van middelen en de ernstige gevolgen ervan in te dammen door: "aflopend" Woord van atleten die enkele dagen voor de wedstrijd het tempo of het niveau van hun training vertragen, wat in het geval van financiën betekent dat de injectie van "uitgevonden" geld geleidelijk wordt stopgezet en dit ernstige gevolgen zal hebben voor financiering van het overheidstekort van landen, zoals Spanje, waarvan de belangrijkste koper van hun staatsschuld de ECB is
Maar laten we teruggaan naar China, het meest voor de hand liggende voorbeeld van het slechte beleid van particuliere overmatige schuldenlast is de EVERGRANDE-crisis die momenteel gevaarlijk dicht bij het in gebreke blijven van zijn schulden staat, in sommige opzichten lijkt het op het geval van het bedrijf "Barcelona Tractie, licht en kracht” in de volksmond bekend als “The Canadian” die, afgezien van haar chronische onderkapitalisatie, te maken kreeg met bureaucratische redenen en obscure politieke belangen die haar ervan weerhielden de buitenlandse valuta te kopen die ze nodig had om de aflossing van de in het buitenland uitgegeven schuld te betalen. . Dit veroorzaakte zijn faillissement.
In China worden, net als in Spanje, vastgoedbedrijven niet gefinancierd met hoofdstadmaar met schulden. Als het bedrijf goed werkt, maakt de hoge hefboomwerking de promotors rijker, als het slecht werkt, heeft het financiële systeem een probleem en moet het een "bad bank" of SAREB creëren om de giftige activa over te nemen. Het schema kan worden vereenvoudigd met het gezegde: "kapitalisatie van winsten en socialisatie van verliezen" Tegen deze benaderingen zou een meer constructieve en ondersteunende en minder individualistische houding wenselijk zijn, met een noodzakelijk sociaal bewustzijn van economische activiteit en natuurlijk van onze persoonlijke houding als consument.
De vraag is of de Chinese regering met EVERGRANDE zal handelen zoals de Noord-Amerikaan deed met Lehman Brothers of zoals de Spanjaarden deden met de redding van BANKIA. Het zou redelijk zijn om een tussenpunt te bereiken tussen het economische liberalisme dat deel uitmaakt van het bestaan zelf van de kapitalistische economie en het communistische statisme dat gezond particulier initiatief vervangt door partijbureaucratie. In het Chinese geval moet worden opgemerkt dat EVERGRANDE, in tegenstelling tot de activa van Lehman Brothers, enorme onroerendgoedactiva heeft, die nu zijn gedevalueerd maar niet kunnen worden geclassificeerd als een giftige activa.
Het lijkt onwaarschijnlijk dat China de hoge groeicijfers die het nodig heeft, zal opgeven, zelfs niet op basis van binnenlandse overmatige schuldenlast, terwijl de rijkdom van zijn burgers nog steeds een kwart bedraagt van die van burgers in westerse economieën.
referenties:
- Juan Ramon Rallo - De vertrouwelijke
- Santiago Nino Becerra.
- Carlos Balado, professor aan OBS Business School en CEO van het financieel adviesbureau. Eurofin.
- Fco Pelayo
- Alfredo Arahuetes, hoogleraar economie aan Comillas ICADE.
BERLIJN, 10 november 2021
DMSA Deutsche Marktscreening Agentur (German Market Assessment Agency) bereidt faillissementsprocedure voor tegen Evergrande Group wegens niet-betaling van rente op haar internationale obligaties, DMSA voorspelde dat het faillissement van Evergrande, de meest schuldenrijke vastgoedontwikkelaar ter wereld, de wereld kan stuwen economie nog steeds "Geweldige reset", dat wil zeggen, tot de ineenstorting van het wereldwijde financiële systeem.
DMSA wil het faillissement van Evergrande aanvragen door een aantal obligaties te kopen die rente hadden moeten betalen, en aangezien ze niet hebben geïnd, hebben ze al de mogelijkheid om Evergrande voor de rechtbank van koophandel te dagen voor een insolventieprocedure. De financiële engineering van de uitstaande obligaties zorgt ervoor dat ze een cross-default-clausule hebben, wat betekent dat als zelfs een van deze obligaties in gebreke blijft, alle 23 uitstaande obligaties automatisch een "default"-status hebben.
Tot nu toe hebben beleggers, enigszins naïef, vertrouwd op de manoeuvres van Evergrande en de Chinese regering om de crisis op te lossen, maar de weddenschap van DMSA zou het internationale evenwichtsspel kunnen opblazen en de "Geweldige reset".
Ondanks het feit dat DMSA zichzelf ziet als een verdediger van consumenten, particuliere klanten en investeerders, zal geen van hen goed uitkomen als het de ineenstorting van het wereldwijde financiële systeem veroorzaakt. Hoe dan ook, hoewel de DMSA-manoeuvre zeer provocerend is, kunnen we andere niet uitsluiten van de regering van China, die, laten we niet vergeten, de belangrijkste houder van staatsschulden is van alle westerse landen. De nieuwe koude oorlog wordt geserveerd.
