سی دی بلنز

این مقاله ای است که اطلاعات تاریخی درباره CD Blanes را جمع آوری می کند.

سی دی بلنز در سال 1913 توسط گروهی از گردشگران که شروع به فوتبال در سواحل این شهر در Girona کردند، تاسیس شد.

پس از چندین سال سابقه، این باشگاه در سال 1985 به بزرگترین موفقیت خود دست یافت، زمانی که توانست به لیگ دسته سوم اسپانیا صعود کند و 1988 سال در آنجا ماندگار شد. در فصل 89/XNUMX، این باشگاه در بهترین رقابت تاریخ خود بازی کرد و برای صعود به سگوندا B مبارزه کرد. در نهایت، لیگ را در رده چهارم به پایان رساند.

یک سال بعد، او اولین عنوان رسمی خود را به دست آورد: کوپا جنرالیتات (اکنون کوپا کاتالونیا). مردم خیرونا تیمی متشکل از: ایسیدرو، جوکی، آ. مونوز، سانس، دوران، سیرونت، رستو، بنیتز، خوزه لوئیس مونوز، کیکه (رامون) و مارکئولو (سباس) 2-0 UDA Gramanet را شکست دادند. 2 خوزه لوئیس مونوز که یک سال قبل با پیراهن بلانز بهترین گلزن لیگ دسته سوم بود، هر دو گل را در این برد به ثمر رساند.

از فصل 1993/94، باشگاه که به دلیل مشکلات مالی سنگین شده بود، چندین سقوط را به زنجیر کشید، که در سال 1997 به منطقه اول سقوط کرد. در سال 2004 دوباره احیا خود را آغاز کرد و چهار مرتبه صعود متوالی را به همراه داشت که به آن اجازه بازگشت به لیگ برتر را داد. دسته سوم در سال 2006.

در حال حاضر افراد زیادی هستند که در مورد حقایق، داده ها و رویدادهای بازیکنان بلانکا یا کسانی که در باشگاه ما بازی کرده اند می پرسند. یکی از شاخص ترین عناوین یا اعمالی که نهاد ما در طول 90 سال آن دروازه حیات درگیر آن بوده است.

در سالهای 1921-1922 بود که یک مرد جوان اهل بلانز، یک مهاجم مرکزی، در "کولک کوچک"، اولین فوتبالیستی بود که بخشی از یک تیم نخبه، بارسا شد. او مدت کوتاهی بازی کرد، بازیکن خوبی بود اما به دلایل شخصی در سال اول او را با xicota خود ترک کرد.

سال‌ها بعد، بازیکنان محلی مختلفی بودند که پس از جنگ داخلی، در دسته‌های بالاتر بازی کردند، اما نه در دسته اول، بلکه در دسته دوم، از جمله: برادران تورنتز، «بزرگ» و «کوچولو». در گاریگا، آنها برای Badalona، Mataró و غیره بازی کردند.

بلانک دیگری نیز برای بارسا بازی کرد. در فصل 1940-1941، به عنوان مهاجم، در رافائل کازامور "لو د لا فارماسیا"، او در اولین بازی به عنوان پیتکسیتکسی بازی کرد. همچنین در همان فصل او "پسری از Cassà de la Selva" را در Josep Burcet بازی کرد که در خط هافبک بازی می کرد.

اما من فکر می کنم که استثنایی ترین مورد برای شهر ما، اگرچه او هرگز برای بلنز بازی نکرد، مربوط به جوزپ پارا بود که به دلایل خانوادگی در سن 14 سالگی برای زندگی به شهر دیگری رفت. جوزف پارا فکر می‌کنم او در جوانی برای تراسا بازی می‌کرد و قبل از 18 سالگی برای اسپانیول قرارداد امضا کرد و تنها بازیکنی شد که تا به امروز برای تیم ملی بازی کرده است.

او به عنوان مدافع میانی در جام جهانی معروف برزیل در سال 1952 به عنوان بخشی از تیم اسطوره ای بازی کرد که با گل معروف زارا، تیم قدرتمند انگلیس را با نتیجه 1-0 حذف کرد. در جوزپ پارا او به عنوان بهترین مدافع میانی در مسابقات قهرمانی نامیده شد و به همراه باسورا و رامالتس بخشی از تیم ایده آل را تشکیل دادند و تا دهه 60 به بازی خود ادامه دادند، همیشه برای اسپانیول. ادای احترامی به بلنز انجام شد، که بسیار بزرگ بود، در یک مسابقه بین تیم تقویت شده بلنز و تیم اول اسپانیول. حدود 3.000 نفر در میدان حضور داشتند.

از دهه 60 تا 70 نیز بازیکنانی از بلانز حضور داشتند، اگرچه آنها از بلانز نبودند که پیروز شدند، از جمله دروازه بان سانچو که در تیم اصلی به اسپانیول پیوست و از آنجا به دروازه بان رئال مادرید تبدیل شد.
همچنین پسری از شهری در مارسمه، به نام گیلرمو، برای والنسیا و یک مارسمنک دیگر، به نام وارلا، برای والنسیا درجه یک، مانند بوله، و غیره قرارداد امضا کرد.

همچنین در بین دهه های 60 و 70، سه بلنی که برای لیگ دسته اول قرارداد امضا کردند، البته هرگز برای بلنز بازی نکردند، قابل ذکر است. آنها در کازامور بودند که "کسی از داروخانه" نیز نامیده می شد، که برای بارسا قرارداد امضا کرد، اما به دلیل مسائل شخصی ادامه تحصیل در دانشگاه را نداشت.

اما بهترین شاهکار توسط جوزپ ماریا رویز و اسگلیاس "se chico maroi" انجام شد که با جوانان اسپانیول بازی کردند. او به تیم اول رفت و در بازی های مدیترانه ای که قهرمان آن بودند در تیم المپیک حضور داشت و یکی از بازیکنان تیم فرعی شد. او بازیکن اصلی تیم اصلی اسپانیول بود. در هیچ یک از چند سال او بدبختی یک مصدومیت جدی را نداشت و زمان زیادی برای بهبودی داشت. به نظر می رسید که او فوتبال را ترک خواهد کرد اما دوباره با مایورکا قرارداد بست و در آنجا به دوران ورزشی خود پایان داد.

به یاد دارید از دهه 60، مهاجمی که بارسا به بلانز قرض داده بود، در دیگو اسپینوزا بود، از پوبلنو، او از رتبه دوم به سئوتا رفت و به لوانته و هرکول آزاد شد. سالها بعد آنها به جوانان محلی بازگشتند که با اشتیاق فراوان شانس خود را در ماسیا د کان بارسا امتحان می کنند. اولی در سالوادور Castanyer "se de Can Cuixi" بود که او در بارسا B، آن زمان کوندال بود، و او آمد تا چند بازی با تیم اصلی انجام دهد. پس از او سباستیا پلا جوان "En Sebas" که در بارسا B تمرین کرد، به زندگی ورزشی خود در Blanes پایان داد.
کسی که در سن 18 سالگی از جوانی به بلنز رفت و با ساراگوسا در تیم دوم یعنی آراگون و همچنین بازی با یکی از تیم های اول قرارداد امضا کرد، خوانجو رکونا بود. او پس از بازی در دسته های مختلف به بلنز بازگشت.

در دهه 90، برخی از بازیکنان بلانز در جایگاه دوم به بارسا رفتند، در "سیسکو فرانسیس"، او برای مدت طولانی ماندگار شد، اما در نهایت در بلنز به پایان رسید. یکی دیگر در سالوادور ژاپه بود که در اسپانیول بود، اما به صورت قرضی به هوسپیتلت در رتبه دوم B بود. از بین همه کسانی که دعوت شدند، او تنها کسی است که هنوز فعال است، فکر می کنم در بانیولز.
با رفتن به فصل 2002، خوزه ایگناسیو مارتینز جوان را داریم که به جوانان اسپانیول و تیم دوم رفت. او سال گذشته بدشانسی مصدومیت را داشت اما به نظر می رسد حالش خوب شود، حالا به صورت قرضی در تیم دوم B است.

روسای سی دی بلنز

فهرست همه روسای باشگاه دپورتیو بلنز از زمان تاسیس تا کنون
(1913 2013).

اول آقای آمادئو پونز (1-1913).
دوم آقای نارسیسو سیکرا (2-1914) و (1916-1919).
سوم آقای روزنت تورساس (3-1916) و (1918-1919).
چهارم آقای رنه بورلون (4-1918).
پنجم آقای جوزپ ماتاس (5-1922).

پایان های احتمالی در سال 1929، جوزپ ماتاس، گوئلفو زولا و جوزپ کاستا.

ششم آقای خواکیم بوسکتس
هفتمین انریک گیول (7-1929) همه به عنوان رئیس جمهور عمل خواهند کرد.
هشتم آقای خواکیم اولموس

بین سال‌های (1932-1933)، بلنز قهرمان آماتور کاتالونیا بود و در تارگا در یک مسابقه فینال در کمپ اسطوره‌ای د لاس کورتس دل بارسا با نتیجه 2 بر 0 پیروز شد. اهداف در تورنت II << The >>Small.

در آن سال باشکوه، آقای خواکیم بوسکتس رئیس جمهور بود که پس از پایان حزب استعفا داد و آقای انریک گیول دوباره رئیس جمهور شد و بعداً آقای خواکیم اولموس (هشتمین رئیس جمهور تاریخ (8-1933) تا جنگ داخلی.

در سال 1939، آقای انریک گیول برای چهارمین بار (4-1942) رئیس جمهور شد، سپس بلنز به دلیل مسائل مدنی، داخلی و اقتصادی بازنشسته شد.

نهمین آقای جوآن ریباس (9-1946)، که نهاد ورزشی را بازسازی کرد.

سپس آقای انریک گیول بازگشت که برای پنجمین بار به عنوان رئیس جمهور بازگشت.

10 آقای جوزپ رویز استیو (1952-1953).
یازدهمین آقای فرانسیس راس پلنز (11-1953).
دوازدهمین آقای کارلوس گرانیچر (12-1957).
سیزدهمین آقای میکل کولومر (13-1962).
چهاردهمین آقای سالوادور مارکو (14-1965).
پانزدهمین آقای آلونسو کاسترو (15-1967).

در طول فصل 1968-1969، آقای خوان ریباس یک بار دیگر رئیس جمهور نهایی شد.

از سال 1969 تا 1970، آقایان دومنک والس و خوان ریباس رئیس جمهور موقت بودند. و از سال 1971 تا فصل 1976-1977، آقای خوان ریباس به عنوان رئیس جمهور ادامه داد.

شانزدهمین آقای جوزپ آمات (16-1977).
هفدهمین آقای جوزپ تورسیلاس (17-1980).

بین سال‌های 1982 و 1987، آقای جوآن ریباس دوباره به عنوان رئیس‌جمهور انتخاب شد که به‌طور تصادفی درگذشت و این سمت را به آقای آنتونی آلکاید سپرد.

هجدهمین آقای آنتونیو آلکاید (18-1987 تا 1988-1994).
19 آقای رامون استول فرر (1995-1996-2000).

بیستمین آقای مانوئل رومرو (20-2001).
بیست و یکمین آقای سباستین خاویر رودریگز (21-2003)
۲۲مین آقای ایزایاس سالیناس سانچز (۲۰۰۸ تا به امروز)

لازم به ذکر است که در این 100 سال بیست رئیس جمهور منتخب بوده اند، اما در میان آنها عده ای هستند که در فصول مختلف به ریاست جمهوری دست یافته اند (آقای انریک گیول، جوآن ریباس و نارسیسو سیکرا) و برخی دیگر به عنوان موقت (آقای گوئلفو زولا، آقای جوزپ کاستا، آقای دومنک والس، آقای ویسنته زوریتا و آنجل پیزارو).