Van mamelles n'hi zijn de meeste tips: grans, petites, dures, toves, flàccides, terses, suaus, aspres. Met de grote dirt met een ferrat, of petit met een knoopje, relaxed of puntig.
Maar als er één is die opvalt door zijn vriendelijke, gemoedelijke en genereuze karakter, dan is het wel de Catalaanse mees. Prou no espanyolen weten dat ze al meer dan 300 jaar gelukkig zijn, dat ze naar al het mogelijke hebben gestreefd. De Catalaanse mees, de dida van Spanje, die miljoenen Spanjaarden heeft samengebracht, voelt repòs, onvermoeibaar, onontkoombaar, generatie na generatie.
Maar de Catalaanse mees is moe. Het is niet zo'n jonge, onschuldige, gemoedelijke mees, altijd open voor waar iedereen van houdt, altijd klaar om elke mond vol voedingsstoffen te ontmoeten. Eindelijk heeft de Catalaanse mees gezien wat en is hij niet bereid om de bron van voedsel te blijven voelen van degenen die hem zo lang hebben mishandeld, beledigd en gekwetst.
Nu is het heel duidelijk dat het niet die dop is. Ik ben winst blijven maken met de moeite die het moest doen om de put elke dag klaar te hebben, dus alsjeblieft, want iedereen die er van wil houden, doneer gerust. Ik kan het niet redden. Per això is de Catalaanse mees opgestaan, met de mugrons in de lucht, de cel uitdagend, om zijn fort op te heffen:
Adéu Spanje!
Aneu om het naar een andere lloc te zuigen.
