Familiebedrijf. De belangrijkste in Spanje

Achter in de eerste winkel begint het familiebedrijf Álvarez Gómez met het maken van cosmetische preparaten, elixers en verschillende parfumproducten, die onder haar eigen merk op de markt worden gebracht. In 1912 werd een speciaal parfumpreparaat een echte bestseller en geniet vandaag nog steeds veel aanzien. De componenten van de formule waren citroen, bergamot, rozemarijn, geranium... geuren en aroma's van de velden en bloemen die resulteerden in een schone, verfrissende en pure eau de cologne. de "Agua de Colonia Concentrada Álvarez Gómez", heeft vandaag nog steeds zijn naam en zijn Art Deco-designfles is ons zeer bekend vanwege het gebruik, niet alleen in Spaanse huizen, maar ook in prestigieuze hotels en restaurants in ons land. . Sinds de jaren 90, met een nieuwe generatie aan het roer, heeft het bedrijf Álvarez Gómez een fabriek waarin het de productie heeft gestandaardiseerd, een landelijk distributienetwerk en de totale professionalisering van de verschillende onderdelen van het bedrijf. Het doel was om de beste vakmensen in huis te halen, zonder het oorspronkelijke familiale karakter van het bedrijf te verliezen. Het familiebedrijf bestaat al 4 generaties. Momenteel kiezen ze voor internationale expansie en het creëren van nieuwe aroma's en producten.

De Barceló Group heeft momenteel meer dan 33000 medewerkers over de hele wereld. Als de belangrijkste data in zijn evolutie zullen we het volgende benadrukken:

• 1954: toetreding tot de toeristische sector
• 1962: Begin in de hotelindustrie
• 1968-1981: Internationale expansie
• 1992: Intrede op de Noord-Amerikaanse markt
• 1995: Eerste hotel in een stad in Spanje (Barceló Sants in Barcelona)
• 1997: Uitbreiding van de Barceló Hotel Group
• 2001: Grupo Barceló bereikt 100 hotels
• 2002: Franchises in Malta, Tunesië en Marokko. Grupo Barceló wordt het eerste hotelbedrijf in de VS.
• 2003: Barceló Hotel Group lanceert zijn eerste website en creëert een nieuw online reserveringscentrum.
• 2005-2010: Succes van het strategisch plan. De Barceló Group komt wereldwijd in de Top 30 (2007)
• 2011: Om de crisis te bestrijden, renovatie vervangt uitbreiding.
• 2015: Uitbreiding is opnieuw geactiveerd
• 2016: Landing in de hoofdstad: Madrid

       

Bij Abengoa SL kunnen we de volgende fasen onderscheiden: 1941-1950: Ontwikkeling van de eerste activiteiten en uitbreiding in heel Andalusië. De omzet overschrijdt 45 miljoen peseta's (270.456) 1951-1960: Uitbreiding in heel Spanje, consolidatie van de activiteit van het bedrijf. De omzet bereikt 4.880 miljoen peseta's (€ 29.329.391) 1961-1970: Activiteit begint op de internationale markt. De eerste internationale projecten zijn in Colombia, Venezuela en Guatemala. Het eerste kantoor in het buitenland wordt opgericht in Argentinië. 1971-1990: Geboorte van nieuwe gespecialiseerde bedrijven met continue innovaties in de markt. De omzet bedraagt ​​ruim 52 miljoen peseta (€ 314.906.303). 1991-2003: Het bedrijf concentreert zijn activiteit op de ontwikkeling en innovatie van nieuwe informatietechnologieën, hernieuwbare energiebronnen, biobrandstoffen en respect voor het milieu.De facturering bedraagt ​​meer dan 144 miljoen peseta's. (€865.457.431) 2004-2010: De projecten groeien en de geografische locaties worden steeds gevarieerder. Abengoa is gepositioneerd als een leider in de sector en is actief in plaatsen zoals de VS, India of China. Deze fase wordt afgesloten met de verkoop van 40% van Telvent, met als doel de strategie en alle activiteiten te richten op energie en milieu. 2011-heden Abengoa bezegelt de toetreding van het voormalige hoofd van het Koninklijk Huis Alberto Aza tot de raad van bestuur als internationaal adviseur vanwege zijn uitgebreide carrière en professionele ervaring. Het bedrijf richt zich op de toepassing van innovatieve technologische oplossingen voor duurzame ontwikkeling in de sectoren infrastructuur, energie en water.

Van 1980 tot 2000 begon Bergé y Compañía met zijn internationale diversificatie en expansie. Er zijn talloze overeenkomsten die belangrijk bevestigen als Toyota, Rolls-Royce, Ferrari of Maserati. Vanaf het begin van de eeuw tot nu onderscheidt het bedrijf zich door een kwalitatieve en kwantitatieve sprong voorwaarts te maken in de autodivisie van Bergé y Compañía met de opname van nieuwe merken zoals Kia, Subaru, Mitsubishi en Infiniti.  

Emilio Botín Sanz de Sautuola y García de los Ríos, na een aantal jaren als algemeen directeur te hebben gewerkt, werd in 1986 benoemd tot president van Banco Santander, als opvolger van zijn vader. Sindsdien is de Santander Group niet gestopt met groeien en uitbreiden, als een van de belangrijkste financiële entiteiten in Spanje, Europa en Latijns-Amerika. Na het overlijden van Emilio Botín Sanz de Sautuola y García de los Ríos in 2014, heeft de Raad van Bestuur unaniem mevrouw Ana Botín benoemd tot nieuwe voorzitter.  

In 1936, met de Spaanse Burgeroorlog, werden enkele directeuren van het bedrijf vermoord en in de naoorlogse periode werd het na verschillende reparaties aan de silo's en het fermentatiegebied weer in productie genomen. In de daaropvolgende jaren begon de expansiefase van het merk met de overname van andere kleine fabrieken verspreid over de Spaanse geografie. In 1969 werd een nieuwe fabriek in gebruik genomen in San Sebastián de los Reyes (Madrid) en tot 1982 parallel aan de oorspronkelijke fabriek in Madrid. De uitbreiding naar het noorden van Spanje begon in 1968 met een fabriek in Zaragoza. Als de belangrijkste innovaties van het merk zullen we benadrukken dat in 1962 het traditionele houten vat werd vervangen door het aluminium en dat de populaire litrona in gebruik werd genomen. In 1971 wordt het hout vervangen door het plastic om de producten te verpakken. Vanaf 1972 begonnen verschillende bierspecialiteiten te worden geproduceerd, zoals: Águila Dorada, Águila Imperial (1976) en Águila Reserva. Vervolgens werden Águila Sin, een van de pioniers van dit type, en een speciaal zwart bier genaamd Niger gelanceerd. In de jaren 80 kwamen Águila Pilsener, Adlerbrau, Máster en Buckler op de markt, de laatste was het leidende alcoholvrije bier op de Spaanse markt. In 1984 verwierf Heineken 32% van de aandelen van Él Águila en in 2000 fuseerde het met de Cruzcampo Groep, die geheel door Heineken werd overgenomen. Sinds Heineken in 1984 aandelen in El Águila verwierf, is het geleidelijk vervangen door het merk Amstel en werd het in 1992 Águila Amstel. Beetje bij beetje verdwijnt de naam Águila uit de letters in het logo en verdwijnt uiteindelijk, waardoor Amstel de naam van het merk blijft. In 2019 besluit het management van het bedrijf om El Águila weer in de verkoop te brengen, geïnspireerd door het originele recept, en het eerste ongefilterde bier op de markt te brengen, net als het bier van het jaar 1900.

In 1885 namen de broers Echevarría (Federico en José), verbonden aan het bedrijf Echevarría Hermanos, de leiding over alle industriële bedrijven van hun vader, die in 1896 stierf. Hoewel Federico Echevarría al snel nieuwe projecten ondernam waarvoor hij samenwerkte met Juan de Zuricalday , aankoop van nieuw land voor de mechanische vervaardiging van hoefnagels (met wereldwijde export). In 1894 tekende hij als eigenaar van de Recalde-fabriek een samenwerkingscontract met Frederick Siemens, waarmee hij de installatie van de eerste staaloven in Spanje en verschillende walserijen realiseerde. In 1901 verwierf Federico de draadfabriek van Santa Ana (Castrejana) met een hoogoven en tekenafdelingen. Via een spoorwegtak weet het de fabriek van Recalde en de ijzer- en gieterijfabriek van Santa Agueda met elkaar te verbinden. Zo werd het aanvankelijke staalcomplex uitgebreid met een mechanische werkplaats voor de constructie en reparatie van machines. Na de dood van zijn vrouw in 1902, Federico vormde de commanditaire vennootschap Federico Echevarría e Hijos (1903) met zijn oudste zonen (Juan en Luis) en commanditaire vennoten (zijn resterende 8 kinderen). Het bedrijf dat is gefuseerd met andere Echevarría-fabrieken, heeft 230 werknemers in Recalde en 83 in Castrejana, en bereikt een jaarlijkse productie van 2500 ton staal. Het bedrijf Federico Echevarría e Hijos werd in 1920 omgevormd tot Sociedad Anónima Echevarría. Het bedrijf legt zich toe op de productie van fijn en speciaal staal en komt op de markt onder de naam HEVA. Het bedrijf groeit gestaag tot het 780 werknemers bereikt. Dankzij de investeringen die in de jaren twintig werden gedaan, kon hij de crisis van 1920-1930 relatief gemakkelijk overwinnen. Na de burgeroorlog dwong de nabijheid van het bedrijf tot het stedelijke centrum van Bilbao de overdracht naar Basauri (31) met de installatie van afhankelijkheden en nieuwe ovens. De fabriek ging in 1963 in bedrijf. Na de crisis in de staalsector in de jaren 1967 werd het bedrijf Echevarría onderdeel van de publieke sector (70) en twee jaar later fuseerde het met Acenor en Forjas y Aceros de Reinosa. De volledige integratie van de activiteiten vindt plaats in 1988 en een jaar later vindt het privatiseringsproces van de groep plaats, waar de oude fabriek van Echevarría de Basauri wordt geïntegreerd, die in 2 een nieuwe staalfabriek lanceerde. Het terrein van de oude Echevarría-fabriek in Begoña werd door de gemeenteraad van Bilbao aangekocht om een ​​openbaar park te bouwen, waarbij een schoorsteen achterbleef als bewijs van industrieel gebruik.

Vanaf 1969 delegeerde José Entrecanales de controle en het beheer van het bedrijf, al bleef hij directeur en erevoorzitter tot aan zijn pensionering in 1974. Hij bleef adviseur tot hij definitief met pensioen ging in 1981, op 82-jarige leeftijd. Gedurende haar bestaan ​​heeft Entrecanales y Távora, SA geprobeerd te evolueren om zich aan te passen aan de nationale en internationale economische situatie, om te voldoen aan de vraag naar nieuwe constructies die steeds groter en complexer werden, zoals de vervanging van delen van metalen bruggen door andere van versterkte beton (jaren 40). Het bedrijf Entrecanales y Távora, SA speelde een beslissende rol in verschillende ontwikkelingsprojecten, zoals het Industrialisatieplan voor Spaanse bedrijven, het Avilés-plan, het REDIA-plan en drukte ook zijn stempel op de bouwsector door de bouw van het hoofdkantoor van de ministeries van Industrie en Energie, en Handel en Toerisme, in Madrid, door de architect Antonio Perpiñá; en privé: winkel- en zakencentra, hotels en appartementen aan de kust van het schiereiland en de eilanden (Hotel Mencey in Tenerife, door de architect Marrero Regalado, of de Santa Catalina in Las Palmas, gebaseerd op een project van Ángel Martín Fernández de la Torres), hoofdkantoor officieel en institutioneel (het gebouw ontworpen door Sáenz de Oiza dat dienst doet als het hoofdkantoor van de BBV, of de Madrid Torre Europa van Miguel Oriol, naast vele andere), sportfaciliteiten, gezondheidssteden, wooncomplexen, enz. Entrecanales y Távora, SA was vanaf het moment van oprichting een van de belangrijkste bedrijven in de Spaanse bouwsector en is dat nog steeds na de fusie in 1997 metcubiertas en MZOV in het bedrijf Acciona. na de fusie met Covers en MZOV, als Acciona en dat is het nog steeds - sinds 1997, na de fusie met Covers en MZOV, als Acciona

De president van de hotelgroep blijft de oprichter Gabriel Escarrer Julià, terwijl Gabriel Escarrer Jaume de vice-president en CEO is.

In 1934 richtte Pepín Fernández Sederias Carretas op, samen met César Rodríguez en andere zakenlieden. Het pand breidt uit en wordt ook tijdens de burgeroorlog onderhouden. Daarna neemt het bedrijf een heel gebouw in beslag. In 1935 verwierf hij een stuk grond aan de Calle Preciados en opende 8 jaar later de eerste Galerías preciados. Het is in de jaren vijftig dat de concurrentie van andere warenhuizen opduikt: El Corte Inglés, geregisseerd door Ramón Areces. El Corte Inglés breidt uit met de opening in 50 van zijn winkel in Barcelona. Galerijen kochten Almacenes Jorba, (Jorba Preciados). Halverwege de jaren zeventig had het al meer dan twintig centra. De verschillende strategieën van beide bedrijven (Ramón Areces financierde de nieuwe centra met de verworven winst, terwijl Pepín Fernández in de schulden ging om te kunnen uitbreiden), veroorzaakte een zware schuldenlast van het bedrijf. De belangrijkste schuldeiser: de bank Urquijo neemt de controle over het bedrijf over en verkoopt het in 1962 aan Rumasa. Hoewel Pepín Fernández het bedrijf blijft leiden, staat het na zijn dood (1981) niet langer onder familiecontrole. Na de onteigening van Rumasa in 1982, wordt Galerías Preciados geprivatiseerd en uiteindelijk in 1983, na een surseance van betaling, overgenomen door El Corte Inglés. Pepín Fernández ontving in 1995 de Medal of Merit at Work voor zijn professionele carrière.              

Arturo Fierro-Viña heeft deel uitgemaakt van 29 raden van bestuur van banken en bedrijven die verbonden zijn aan de financiële familiegroep. Als belangrijkste functies noemen we: president van Naviera Fierro, Banco de Finanzas, Fasa-Renault, Taurus Ediciones; Vice-president en CEO van Banco Ibérico; Vice-president van Financeera Fierro; lid van Industrias Cemar, de Compañía Trasatlántica Española en de Compañía Ibérica de Valores. In 1977 trad Arturo Fierro toe tot de raad van bestuur van de Centrale Bank, toen het Banco Ibérico overnam.

Ignacio Fierro-Viña, was de jongste van de 3 broers. Hij zat in 28 raden van bestuur van banken en bedrijven die verbonden zijn aan de familiale financiële holding. Net als zijn broers had hij na de dood van zijn vader in 1961 de leiding over de Latijns-Amerikaanse bedrijven die zich toelegden op tabak, lucifers en sterke drank. In Venezuela was hij voorzitter van de Venezolaanse Fosforera en de grote promotor van de Banco Exterior de Caracas.

Hij was ook voorzitter van Banco Ibérico net als zijn broer Alfonso en van Cointra, van Cementos Triefierro, van de Compania Auxiliar de Fósforos, van Ibérica de Electrodomesticos, van Cervantes, van de Unión Comercial del Atlántico; Vice-president van Fosforera Española; Petroliber-adviseur; lid van de Anglo-Spaanse Company of Portland Cement, van de Santa Comba Mining Company, van Financiera Fierro, van de Spanish Company of Special Cements El León en van Campsa.

Net als zijn andere 2 broers was hij directeur van de Centrale Bank, na de overname van de Banco Ibérico (1977). De crisis en financiële problemen troffen hem veel minder dan zijn broers Arturo en Alfonso, aangezien hij de Amerikaanse investeringen en de Spaanse bedrijven die hij persoonlijk had geleid, Cointra en Camping Gas had behouden. In 1990 opende hij zelfs een kleine bank in New York.

Sindsdien is het bedrijf, al met het merk Iberostar (1983), niet gestopt met groeien, eerst het eerste hotel op de Canarische Eilanden (1987) en nog 7 hotels op Mallorca (1990). Een jaar later richtte Miguel de eerste Spaanse hoofdstad-touroperator in het buitenland op (Sunworld) en begon het bedrijf zijn internationaliseringsfase met de eerste resorthotels in het Caribisch gebied en Mexico.

Het is momenteel eigendom van Jesús Franco na de overeenkomst met de erfgenamen van Joaquín. De overname door Jesús beantwoordt aan een bedrijfsstrategie om het leiderschap van het bedrijf in de game-industrie te behouden.

Pedro Gandarias nam samen met de familieleden van zijn vrouw en andere belangrijke zakenlieden in de sector deel aan de oprichting van de Sociedad Anónima Metalurgia y Construcciones "La Vizcaya" in 1882. Dit bedrijf zal, samen met Altos Hornos de Bilbao en La Iberia, de moedermaatschappij van het toekomstige bedrijf Altos Hornos de Vizcaya. Het bedrijf Altos Hornos de Vizcaya werd opgericht in 1902, een jaar na de dood van Pedro Gandarias, en was gevestigd in Baracaldo en Sestao. Het bedrijf had verschillende mijnbouwfaciliteiten en kleine fabrieken verspreid over Cantabrië, Asturië, Almería, Murcia en Guadalajara. Het had ook veel hulpbedrijven samen met andere mijnen in Vizcaya. In de tweede helft van de 1980e eeuw verspreidde Altos Hornos de Vizcaya zich over de Valenciaanse Gemeenschap (Altos Hornos del Mediterráneo) en Navarra. Het bedrijf onderging een sterke industriële reconversie in 11.000, met meer dan 1996 directe werknemers en ten slotte in juli XNUMX moest het zijn laatste faciliteiten definitief sluiten.      

In maart 2004 werd hij benoemd tot Gedelegeerd Bestuurder van de Vennootschap en een jaar later werd hij door de Algemene Vergadering van Aandeelhouders benoemd tot Uitvoerend Voorzitter van Ebro Puleva. Na verschillende nationale en internationale aan- en verkoopoperaties, verwerft de Groep SOS om zich te concentreren op de activiteiten die het bedrijf wereldwijd controleert en wordt omgedoopt tot Ebro Foods. Antonio Hernández Callejas wordt benoemd tot voorzitter van Ebro Foods en tevens lid van de raad van bestuur van verschillende groepsmaatschappijen. De Ebro Foods Group is uitgegroeid tot het toonaangevende voedingsbedrijf in Spanje, het toonaangevende rijstbedrijf ter wereld en de op één na grootste producent van verse en gedroogde pasta wereldwijd. Enkele bekende merken zoals Brillante, SOS of La Fallera zijn afhankelijk van de Groep... onder andere. Ebro Foods is de hoofdrolspeler geweest in een belangrijk internationaal expansieproces. Bovendien is het gereorganiseerd om investeringen in bedrijven die niet winstgevend waren af ​​te wijzen en niet langer te doen, en evenmin hebben ze het mogelijk gemaakt om een ​​leidende positie op internationaal niveau te verwerven. Het bedrijf sloot 2020 af met een historisch resultaat, schoot zijn omzet met 15% omhoog en verdiende 36% meer (192 miljoen euro), dankzij de toename van de consumptie thuis in de laatste maanden van de pandemie. Ebro Foods staat op het punt het merk Ronzoni over te nemen, het toonaangevende merk voor droge pasta in de VS. Met deze operatie zal het bedrijf naar verwachting meer dan 100 miljoen euro winst behalen.

Aan het einde van de jaren negentig begonnen reizen naar het Caribisch gebied, Noord-Amerika, Afrika en Europa zich te consolideren. In 90 verwierf Halcón Viajes Viajes Ecuador. Daarnaast is het bedrijf een pionier geweest in vele opzichten, zoals:

• Eerste reisbureau dat een advertentiepagina in een krant publiceert.
• De eerste die advertenties op tv zette.
• De eerste die de “All Inclusive” formule implementeerde in het Caribisch gebied.

Machtsbanden die tot nu toe onbekend waren, zijn bekend, met familielijnen, hun connecties en bedrijven verspreid over het hele grondgebied. De lezer zal namen herkennen die de bouwmagnaten en de motorwereld vertegenwoordigen, bekende achternamen die verband houden met de farmaceutische en voedingsindustrie, de media en natuurlijk is er een prominente rol weggelegd voor La Caixa en Barça.

---

Het boek wijdt ook een zeer interessant deel aan de beruchte moord- en ontvoeringszaken die verband houden met de machtssferen. We staan ​​voor een werk, The Great Web, dat een poging is om de machtsstructuren in Catalonië in de afgelopen decennia zichtbaar te maken en te verifiëren hoe deze onze huidige samenleving beïnvloeden.

Koop een boek op Amazon

Versión en español	Catalaanse versie

In 1916 richtte hij het bedrijf Transmediterránea op met een startkapitaal van 100 miljoen oude peseta's. Het bedrijf integreerde verschillende rederijen en controleerde de communicatie tussen de Balearen en Marokko en het cabotageverkeer in Levante. Na de burgeroorlog voerde hij een aantal zeer belangrijke financiële operaties uit, met de nadruk op de aankoop van Barcelona Traction, waarna hij FECSA oprichtte. In 1955 richtte hij de Juan March Foundation op (imitatie van andere stichtingen zoals Rockefeller of Carnegie), om wetenschap en cultuur te promoten.

In 1977 richtte Ortega zijn eerste fabrieken op in Arteixo (A Coruña), het huidige hoofdkantoor van de Inditex Group. In de daaropvolgende jaren verspreidde Zara zich over het hele land, waarbij Ponferrada (León) de eerste fabriek was die buiten Galicië werd geopend (1978). In de jaren tachtig groeide Zara snel op het hele Spaanse grondgebied. In 80 werd het eerste logistieke distributiecentrum (Arteixo) geopend en in 1984 werd Inditex, de Holding van de Groep, opgericht. Vanaf 1985 begon Zara's internationale expansie en opende winkels in Porto (1988), New York (1988) en Parijs (1989). In 1990 traden Pull&Bear en Massimo Dutti toe tot de Inditex Group. In 1991 werd Bershka opgericht en in 1998 Stradivarius. In 1999 opent Zara haar eerste winkel in Mexico en in 1992 in Griekenland. Momenteel zijn er Zara-winkels verspreid over de hele wereld. We bevinden ons nu in de 1993e eeuw, in het jaar 2001 toen de Inditex Group op de beurs werd genoteerd (ter waarde van 1 miljard peseta's). In datzelfde jaar lanceert het bedrijf de Oysho-winkel voor damesondergoed. In 2003 wordt de Zara Home-winkel geopend en in 2008 Uterqüe, de huidige executive president is Pablo Isla, die van CEO van Inditex (2005-2011) naar chief executive (2011-...) ging toen Amancio Ortega, oprichter en hoofdaandeelhouder , neemt ontslag als voorzitter. ?  

In 1980 bracht het bedrijf voor het eerst op nationaal niveau het eerste merk magere en halfvolle melk op de markt. Bovendien begon de groep zijn activiteiten te diversifiëren via andere sectoren, zoals de verkoop van Bezoya-mineraalwater (1974) of Zumosol (1986).

In 2005 werd Polanco beschouwd als de op twee na rijkste persoon van Spanje en in 2006 nam het tijdschrift Forbes hem op in de lijst van de rijkste ter wereld op positie 258. Hij was ook de producent van El País, een generalistische krant met de grootste nationale oplage en omvatte bedrijven zoals Cuatro of het Digital+ betaaltelevisieplatform. Naast SER had het muziekradiostations die even belangrijk waren als Los 40 principals en Cadena Dial in Spanje en Radio Caracol in Colombia.

In 1914 begon het bedrijf met de naam van zijn oprichter, Antonio Puig SA, en sindsdien heeft het zijn activiteiten altijd gericht op cosmetica en parfums. In 1922 bracht Puig Miladu op de markt, de eerste lippenstift van Spaanse makelij. In de jaren 40 begon het de geur Agua Lavanda Puig op de markt te brengen, een van de meest emblematische producten van het bedrijf. In deze jaren verhuisde het bedrijf naar de populaire Barcelona-wijk Gràcia. In de jaren daarna nemen de 4 zonen van de oprichter de teugels van het bedrijf over. Antonio en Mariano richten zich op parfumerie, José María op diversificatie en Enrique op institutionele relaties. Het bedrijf begon internationaal uit te breiden en creëerde zijn eerste delegatie in de Verenigde Staten (1959) en later een andere in Parijs (1968), toen de Spaanse ontwerper Paco Rabanne bij het bedrijf kwam. In 1976 bouwde het bedrijf een fabriek in Chartres (Frankrijk) en in 1987 verwierf het definitief het modehuis van Paco Rabanne. Een van de belangrijkste momenten in de internationale expansie van het bedrijf is de overeenkomst die werd bereikt met de modeontwerpster Carolina Herrera in New York (1980), om al haar geuren te creëren en op de markt te brengen. In 1995 trad Puig toe tot de modesector van Carolina Herrera. In 1997 is Marc Puig, kleinzoon van de oprichter, de uitvoerend voorzitter van het bedrijf en bereikt hij een overeenkomst met Antonio Banderas voor de creatie en commercialisering van het merk Antonio Banderas Fragrances. In 1998 verwierf het bedrijf het merk Nina Ricci. In 1999 richtte de familie Puig het bedrijf opnieuw op en veranderde de naam in Puig Beauty & Fashion Group, met drie bedrijfsonderdelen onder dezelfde structuur: mode, cosmetica en parfums. Het bedrijf stopt niet met groeien en uitbreiden in de volgende jaren, een van de meest relevante gebeurtenissen was de overeenkomst die in 2008 werd bereikt met zangeres Shakira voor de ontwikkeling van een geur met haar naam. In 2009 keert het bedrijf terug naar zijn oorspronkelijke naam en voegt het nieuwe bedrijven toe aan zijn structuur, zoals Valentino (2010) en Jean Paul Gaultier. Het eerste merk zou in 2018 van hem worden afgenomen door het Franse bedrijf L'Oréal. Terwijl hij de meerderheidsaandeelhouder van de tweede (Jean Paul Gaultier) wordt. Het bedrijf viert zijn honderdjarig bestaan ​​(2014) door een nieuw hoofdkantoor te openen op de Plaza de Europa in L'Hospitalet del Llobregat, genaamd Torre Puig. De afgelopen jaren koos het bedrijf voor de groei van nieuwe merken zoals Dries Van Noten, en promootte het de ontwikkeling van Penhaligon's en L'Artisan Perfumeur. Bovendien heeft het bedrijf de meerderheidsaankoop van Eric Buterbaugh Los Angeles afgerond en heeft het een overeenkomst bereikt met Christian Louboutin om zijn schoonheidsactiviteiten te ontwikkelen.

?Ondanks het feit dat het begin vrij ingewikkeld was, kon het bedrijf dankzij de steun van Benigno Arce en vele andere zakelijke professionals aan zijn behoeften voldoen en de nodige grondstoffen verwerven om vooruit te komen. Het bedrijf begon in 1874 en was aanvankelijk toegewijd aan het leveren van bouwmarkten in Santander. Als relevante gegevens in de evolutie van Forjas de Buelna hebben we: Tot 1877 reisde Quijano dagelijks van Torrelavega naar Los Corrales de Buelna, in een auto getrokken door 2 stierpony's, een van hen genaamd Espartero, zou blijven als het embleem van de nieuwe New Mountain Quijano samenleving. In 1880 installeerde hij openbare verlichting in de werkplaatsen en in 1881 introduceerde hij de telefoon in zijn industrieën. In 1883 kocht Quijano een meelfabriek en plaatste in het gebouw een draadwalstrein en een draadtrekmolen. Zo wordt de invoer van grondstoffen voor de vervaardiging van tips uit Frankrijk en Engeland vermeden. In 1892 weet hij meer hydraulische energie te halen uit enkele kunstmatige watervallen. Creëert een arbeiderscoöperatie, uitgerust met een fonds voor pensioenen en ongevallen (8 jaar vóór de arbeidsongevallenwet). Het bevordert ook de bouw van goedkope huizen voor al zijn arbeiders. In 1899 richtte hij het bedrijf Altos Hornos de Nueva Montaña in Santander op, waarvan hij de eerste president was. Naast directeur en oprichter van de Santander-Bilbao-spoorlijn en de Cantabrische spoorlijn. Quijano was op 25-jarige leeftijd een provinciale afgevaardigde en vertegenwoordigde Cantabrië meermaals als senator.In 1906 had het bedrijf meer dan 600 werknemers uit de steden rond de Buelna-vallei. José María Quijano voltooide de Forjas de Buelna met pakhuizen, gebouwen en kwam via een spoorlijn van meer dan 3 kilometer bij de watervallen. Momenteel zijn er zeven familietakken die afstammen van José María Quijano Fernández-Hontoria: Quijano Otero, Díaz de Bustamante Quijano, Quijano González-Camino, Mazarrasa Quijano, Quijano Secades, Quintana Quijano en Quijano Agüero.

Gestamp is uitgegroeid van een kleine lokale leverancier van stempels tot een wereldwijd bedrijf, met een aanwezigheid in de belangrijkste zenuwcentra van de autoproductie. Het is aanwezig in 24 landen over de hele wereld en legt zich toe op het ontwerp, de ontwikkeling en de productie van metalen onderdelen voor auto's. Het is gespecialiseerd in het creëren van producten met een innovatief ontwerp om te komen tot steeds veiligere en lichtere voertuigen, en dus beter in relatie tot energieverbruik en milieu-impact. Momenteel wordt het bedrijf geleid door de zonen van de oprichter, Francisco José Riberas Mera en Juan María Jon Riberas Mera, met bijna 50.000 medewerkers en een omzet van 8548 miljoen euro, die een deel van zijn tijd besteedt aan het onderzoeken en ontwikkelen van geavanceerde technologieën.     ?       Gestempeld is een Spaanse internationale groep van autotechniek. Het bedrijf legt zich toe op het ontwerp, de ontwikkeling en de fabricage van metalen onderdelen voor auto's. Gestamp is in 1997 opgericht door Francisco Riberas Pampliega met als doel een wereldwijde leverancier te worden. Momenteel wordt het bedrijf geleid door de zonen van de oprichter, Francisco José Riberas Mera y Juan Maria Jon Riberas Mera, is aanwezig in 22 landen over de hele wereld en heeft meer dan 100 productievestigingen en 13 R&D-centra. In december 2018 bestond het personeelsbestand uit meer dan 43.000 medewerkers met een omzet van 8.548 miljoen.¹?²?

Vanaf 1981 namen de zonen van Francisco Roig, Juan, Fernando en Francisco, de leiding over het bedrijf over om er een van de grootste succesverhalen van Spanje van te maken. Mercadona heeft momenteel meer dan 75000 medewerkers en meer dan 1300 vestigingen verspreid over het Spaanse grondgebied. Het succes van Mercadona bestaat uit het aanbieden van kwaliteitsproducten tegen betaalbare prijzen (white label). Mercadona wordt momenteel voorgezeten door Juan Roig Alfonso. In 1972 richtte Francisco Roig Ballester ook Pamesa Ceramics op in de stad Almassora in Castellón. Het is het moederbedrijf dat zal leiden tot de Pamesa Group, de grootste verkoper van tegels in Spanje en een van de bekendste bedrijven ter wereld voor de verkoop van keramiek. Pamesa heeft 1150 medewerkers in Spanje en is aanwezig in landen als Argentinië, Brazilië en Portugal met een jaaromzet van 500 miljoen euro. De Pamesa Group wordt momenteel voorgezeten door Fernando Roig Alfonso. De familie Roig is ook bekend op het gebied van professionele sporten. Fernando Roig is de grootste aandeelhouder van Villarreal CF en in zijn tijd was hij ook de grootste aandeelhouder van Pamesa Valencia basketball en een belangrijke aandeelhouder van Valencia CF.          

Deze kleine werkplaats/magazijn van 400 vierkante meter was de oorsprong van een echte holdingmaatschappij voor de distributie en transformatie van metaal, die meer dan 50 centra door het hele land bereikte. Naast dochterondernemingen in Frankrijk en Polen die ijzer en staal zouden kunnen distribueren, via verschillende sectoren zoals de slotenmaker of de auto-industrie. De echte groei van de Ros Casares Group vond plaats in 1959, toen de Franco-regering het verbod op het kopen van metaal rechtstreeks van staatsfabrieken ophief. Dat jaar schoot de winst van Ros Casares omhoog naar 250 miljoen peseta's (1,5 miljoen euro). In de decennia die volgden, behield Ros de groothandel in staaldistributie en opende een reeks winkels gewijd aan hardware. Zo werd het geïntroduceerd in de transformatie-industrie, de commercialisering van machines en de hulpauto-industrie. Ros Casares sloot allianties met grote Spaanse groepen, zoals de Baskische Aristrain, en internationale, zoals Thyssen (1984). De Ros Casares Group werd geleidelijk aan geleid door de zonen van Francisco (Francisco Juan en Germán Ros García) en werd zwaar getroffen door de crisis. Aristrain verwierf 50% van het bedrijf in 1990, hoewel de familie die 50% 8 jaar later zou terugkopen van het Arcelor-bedrijf. Bovendien was Francisco Ros Casares zeer nauw verbonden met Valencia CF en werd hij in 1973 voorzitter van de club. Hoewel hij tijdens zijn ambtstermijn geen enkele titel won, verwierf de Valenciaanse club dankzij zijn management het land van Paterna, waar het zijn en verwierf ook de Godella Basketball Club, die zelfs werd omgedoopt tot Ros Casares Valencia, waarmee hij de elite van het Spaanse vrouwenbasketbal bereikte, voordat hij in 2012 verdween.

Vanaf 1970 zal de naam van het bedrijf Papelera de Leitza SA zijn, het resultaat van de overname door dit bedrijf van Sarrió, Compañía Anónima de Papeles SA en Eurokote SA, die zich toelegt op het proces van het verkrijgen van grondstoffen, het vervaardigen van papier en zijn verdeling. Alle bedrijven die deel uitmaken van de groep zijn over het algemeen zelfvoorzienend in basispapier in hun fabrieken in Berrobi en andere plaatsen. Het behandelt zelfs aanvragen voor herbebossing, het starten van eucalyptusplantages in de provincie Badajoz. Het bedrijf heeft meerdere dochterondernemingen ontwikkeld die zo ver gaan als directe verkoop aan de consument. Het heeft geëxporteerd naar 43 landen in Europa, Klein-Azië, Afrika en Amerika. In 1989 fuseert het met "Cartiere Saffa" (Italië). Het nieuwe bedrijf heeft een Spaans belang van 65% en een Italiaans belang van 35%. Een jaar later kreeg "Cartiere Saffa" 49% van het kapitaal en na de aankoop van 4,9% van de Duitse firma "Feldmühle", kreeg het de controle over het bedrijf. In 1991 werd het bedrijf gekocht door de groep «Torraspapel» en veranderde de naam in «Sarrió, Papel y Celulosa». Tussen 1997-1999 wordt het geabsorbeerd door de Lecta Group.

De geschiedenis van Segarra-schoenen begint met de oprichting van het bedrijf in 1882. Segarra heeft een bijvoeglijk naamwoord in zijn naam genaaid: reputatie. Deze reputatie verwijst naar vakmanschap, garantie, veiligheid, innovatie en kwaliteit. De familie had grote ambachtslieden die gespecialiseerd waren in het maken van schoenen. Ze werden jarenlang een van de grootste Europese schoenenwinkels en produceerden miljoenen paar schoenen en laarzen per jaar.

Momenteel is Calzados Segarra erin geslaagd om het merk van een eigen design te voorzien en internationaal verder uit te breiden. Het is aanwezig in selectieve verkooppunten en consolideert zichzelf als een referentiemerk op de Europese markten, als een hoogwaardig merk in sectoren zoals het leger, veiligheid, hardware, landbouw, werk of informeel/casual.

Inocencio Figaredo Sela, de neef van Luis, was ook een directeur van Banesto en was een van de zichtbare hoofden van een van de meest vooraanstaande families van de Asturische industriële en financiële bourgeoisie. Opgemerkt moet worden dat de vader van Luis Sela Figaredo de oprichter was geweest van Banca Sela, in Mieres, en aandeelhouder van de banken Oviedo en Gijonés de Crédito, die allemaal in de jaren dertig door Banesto werden overgenomen, en de promotor van talrijke mijnbouw en industrieel na de overname in 1903 van Mina Tres Amigos van een Franse groep, wiens eigendom in 1969 door de familie werd overgedragen aan het staatsbedrijf Hunosa.

Banco Popular kreeg controle over verschillende regionale banken zoals: Banco de Andalucía, Banco de Castilla, Banco de Crédito Balear, Banco de Galicia en Banco de Vasconia. In 2004 droeg Valls het voorzitterschap van de financiële groep over aan Ángel Ron, dat hij sinds 1989 deelde met zijn broer Javier. Desondanks bleef hij verbonden aan de entiteit en zat hij de vergaderingen van de algemene aandeelhoudersvergadering voor. Banco Popular werd in juni 1 verkocht aan Banco Santander voor het symbolische bedrag van €2017. Dit feit trof duizenden aandeelhouders als gevolg van faillissementen. El Popular werd uiteindelijk in september 2018 geabsorbeerd door Banco Santander.

Het bedrijf heeft nog steeds een sterk familiaal accent. De 3 zonen van Pedro Velasco (hij heeft ook 2 dochters) vormen de huidige pijlers van de Groep, die is opgedeeld in 2 bedrijven, Laminados Velasco, die optreedt als distributeur, en Cosimet, verantwoordelijk voor activa. Naast de staaldistributie en de vastgoed- en verzekeringssectoren, heeft de familie Velasco zich sterk ingezet voor hernieuwbare energiebronnen en haar huidige uitdagingen zijn het handhaven van het niveau van solvabiliteit, financiële kracht en prestige, ondersteund door haar staat van dienst. Daarnaast is Cosimet van plan om haar diversificatie en groei in strategische markten verder te verdiepen en haar expansie op internationaal niveau te versterken.

In 1987 was hij een van de onderhandelaars van de poging tot fusie van Banco Bilbao met Banesto. Naast het actief deelnemen aan de fusie met Banco Vizcaya. In 1988 wordt Ybarra gekozen tot vice-president van de nieuwe bank (BBV). In 1990 werd hij voorgesteld als president aan het einde van de fusieperiode tussen de twee banken. Bij het bereiken van de functie maakte de entiteit een grote groei door in het buitenland en bereikte de eerste plaats in de classificatie van Spaanse banken. De BBV was sponsor van even belangrijke evenementen als de Wereldtentoonstelling in Sevilla (1992) en werd aandeelhouder van bedrijven als Repsol, Telefónica en Iberdrola. Hij deed ook meerdere investeringen in Latijns-Amerika.

In de laatste jaren van het decennium leidde Ybarra de fusie van BBV met Argentaria. De resulterende Bank BBVA werd de tweede grootste operator in de sector in het land, alleen overtroffen door BSCH (Banco Santander Central Hispano). Ybarra werd verkozen tot co-president van de nieuwe bank (samen met Francisco González) totdat hij op 18 december 2001 zijn ontslag indiende. Hij behield zijn functies als co-voorzitter van de BBVA Foundation en vice-voorzitter van Repsol. In de eerste maanden van 2002, nadat hij hoorde van zijn vermeende betrokkenheid bij het BBV-schandaal met geheime rekeningen in Jersey, nam hij ontslag uit alle functies die verband hielden met de entiteit.